Siedlec jako wieś biskupia zamieszkiwana była przez włościan, którzy zobowiązani byli dawać dziesięcinę plebanowi koziegłowskiemu. W 1790 r. Siedlec na mocy postanowienia Sejmu Wielkiego wraz z całym Księstwem Siewierskim został wcielony do Polski. Po uwłaszczeniu chłopi musieli już potem płacić podatek jedynie do skarbu państwa. W latach 1815-1914 biegła Siedlcem granica z Rosją, Prusami, potem do1922 r. Z Niemcami do chwili przyłączenia powiatu lublińskiego do Polski. W okresie między wojennym istniała tutaj szkoła która w 1923-1924 r. mieściła się w domu Bronisława Nemsia. Jej kierownikiem był Antoni Sularz, a nauczycielką jego żona a Grela. W następnym roku szkolnym zajęcia odbywały się w domu Piotra Będkowskiego. W 1936-1937 do szkoły uczęszczało 299 uczniów, a nauczycieli było już trzech: Antoni Sularz, Helena Grela, Natalia Miśkiewicz. Rok później zatrudniono jeszcze jedną nauczycielkę Irenę Wesołowską i stopień organizacyjny placówki podniesiono do klasy VI-ej. Już 1.09.1939 r. Niemcy zajęli wioskę. Utworzyli w niej posterunek żandarmerii w 1940 r. Po tajemniczej śmierci komendanta 23.10.1943 r. Żandarmi schwytali przypadkowych 20 mężczyzn z Siedlca i okolicy, 10 z nich na oczach całej wsi powiesili. Dziś w tym miejscu stoi krzyż z tablicami pamiątkowymi. Dalej stoi kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego. Pozostałych 10 wywieźli i nigdy żaden z nich nie powrócił już do domu. Rodziny otrzymały zawiadomienie, że zmarli w Oświęcimiu ( obozie jenieckim). Zaraz po wojnie szybko zorganizowano szkołę mieściła się ona w baraku. Jej kierownikiem był Henryk Obarzanek . Nową szkołę staraniem kierowniczki Heleny Bialas-Nity w ramach akcji „ 1000 szkół na 1000-lecie’’ oddano 31.08.1952 r. Była siedmioklasowa po reformie szkolnictwa ośmioklasowa. Obecnie dyrektorem jest Anna Cymer. W tym miejscu Niemcy powiesili 10 niewinnych ludzi.